Een zondagmiddag zonder plannen. Ineens bedenk ik mij dat ik de lp’s en cd’s van mijn ouders uit ga zoeken.
Mijn vader overleed in 2008 en mijn moeder twee jaar geleden. Mijn ouderlijk huis is inmiddels mijn ouderlijk huis niet meer. Na het overlijden van mijn moeder is er opgeruimd, uitgezocht, gewikt en gewogen over bewaren, wegdoen, of toch bewaren. Wat altijd gewone huisraad was, leek op slag van een ander waarde-etiket te zijn voorzien. Overal openbaarden zich herinneringen die gezien en gehoord leken te willen worden.
Mijn ouders hielden van muziek. Een gedeelte van hun lp’s en cd’s is naar mij gekomen. Ik heb daar een goede bestemming voor, maar kan ze niet wegdoen zonder ze stuk voor stuk in mijn handen te hebben gehad.
Mijn vader was accountant, en ik moet glimlachen bij de duidelijke ‘boekhouding’ die er van de muziekverzameling is. Ik zet een enkele cd op en in de sfeer van een zondagmiddag ‘thuis’ zoek ik cd na cd en lp na lp uit. Een tekstboekje dat ruikt naar thuis, klassieke muziek waar ik toen een hekel aanhad, en zo zit ik ook zomaar in augustus Kerstliederen te zingen. Een cd van de Volkskerstzang in Eindhoven brengt me bij wat voor mij het hoogtepunt van Kerst in mijn jeugd was. In een grote volle sporthal met koren en bezoekers voluit meezingen; ik vond het geweldig.
Ieder rouwt op zijn eigen manier. Dit is voor mij rouwen. Op mijn tijd, stap voor stap, bewust afscheid nemen van wat was. Met een lach, een traan, en veel herinneringen. Zij blijven.
