Een van mijn kinderen heeft jaren geleden met een vriendje een babymuisje op straat gevonden. Na een tijd stil gekeken te hebben of een moedermuis zich om het beestje bekommerde, hebben ze het zorgzaam in een doekje mee naar huis genomen en in een kooitje gelegd. Met de nodige zorg, pipetjes aangelengde koffiemelk en geïmproviseerde warme kruikjes in het kooitje heeft hij het gered, en is drie jaar oud geworden. Op advies van deskundigen hebben we het muisje bij ons gehouden en niet terug op straat gezet.
De afgelopen jaren ben ik veel mensen van vroeger weer op mijn pad tegengekomen. Zo ook onverwachts afgelopen week. Als ik mezelf in dat ‘vroeger’ moet omschrijven, dan is dat als een klein bang muisje, dat zo klein als het kon zijn zich nog bezwaard voelde dat het ruimte innam. Er is veel veranderd in mijn leven, maar ik weet het muisje nog in mij. Die mensen van vroeger blijken een heel ander beeld van mij te hebben. Geen muis te bekennen…
Laatst hadden we weer een muis in huis. Per ongeluk ons huis binnengelopen en duidelijk op zoek naar buiten. Al onze moeite om hem te vangen en buiten te zetten liep op niets uit. Uiteindelijk de lamp uitgedaan, de deur opengezet en stil afgewacht. Na tweeënhalf uur capriolen van ons liep hij zelf het huis weer uit.
De hoogste tijd om de deur voor mijn muisje open te zetten.
Dag meisje…
