Muziek lijkt soms alleen te gaan om de muziek. Hoe vaak horen we de tekst van een lied niet of zingen we iets mee dat ongeveer klinkt als …? Pas hoorde ik het voor mij onbekende Life Is Calling van Beth Hart. Mooie stem, mooie muziek. Pas later kwam ik erachter wat een prachtige doorleefde tekst in die muziek woont. Toen begon het te leven…
Een paar regels:
“I feel the tears on my skin
They’re trying to tell me something
– I listen”
“With all my shadows and I
I feel the sun on my skin
It’s trying to tell me something
– I listen”
“I hear the scars on my skin
They’re trying to tell me something
So I listen”
“Life is calling
Life is calling out my name
Make it matter, say it louder
Stay alive another day
Life is calling out my name”
Ik moest denken aan een tekst die ik, ook pas, las.
De bruid spreekt:
“’s Nachts op mijn bed zoek ik mijn zielsbeminde,
maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet.
Ik sta op, doorkruis de stad,
zoek op pleinen en in straten naar mijn zielsbeminde,
maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet.
Ik kom de wachters tegen die de stad doorkruisen:
‘Hebben jullie mijn zielsbeminde gezien?’
Nauwelijks ben ik ze voorbij, of ik vind mijn zielsbeminde!”
(Hooglied 3, 1-4a)
De littekens van het leven hebben Beth Hart wat te vertellen. Sterker nog, ze roepen om leven. Littekens laten leven doet pijn, en dat vermijden we. We voelen ons als de bruid in een donkere nacht. Teruggeworpen op onszelf, verloren in onszelf. Pas na het doorkruisen van de stad en het passeren van de wachters blijkt daar haar zielsbeminde te zijn. Is dat niet waar Beth Hart haar naam hoort roepen?
Leven is lijden wordt gezegd, of zou lijden ook een roep tot leven kunnen zijn?
Luisteren we alleen naar de muziek of ook naar de tekst?
