Laatst heb ik een prachtig boek gekregen, Onmogelijke Liefdes van Jennifer S. Holland. Bijzondere verhalen over opmerkelijke, onvoorstelbare vriendschappen tussen dieren, soms zelfs tussen roofdieren en hun prooi. Met geweldige foto’s waar je naar blijft kijken.
Het deed me denken aan een ander bijzonder verhaal, over de leeuw Christian. Na te zijn opgegroeid bij zijn verzorgers, wordt Christian teruggebracht naar zijn voorouderlijke thuis, de wildernis in Kenia. Negen maanden later gaan de verzorgers naar Kenia. Na een voorzichtige aarzeling worden ze door Christian herkend en enthousiast begroet, en ontvangen in zijn leeuwenfamilie. In oud vertrouwde verbondenheid zijn zij in stilte bij elkaar.
Bijzonder vind ik deze verhalen als ik kijk naar onszelf. Als eenheid worden we geboren; onbewust, maar toch een lichaam en een daarin wonende ziel. Als kind ‘zijn’ we gewoon. We doen wat onze natuur ons ingeeft. We huilen als we honger hebben of ons niet fijn voelen, we lachen als we plezier hebben. We leven ons leven spelenderwijs.
Hoe verder we komen hoe moeilijker het te lijkt te worden om onszelf te kunnen zijn. Gevormd door ervaringen, gedachten, verwachtingen lijken we af te drijven van wie we eens onbevangen waren. Van stilstaan bij onszelf worden we vaak onrustig. Hoe dicht staan wij nog bij onze eigen natuur?
Als een aap van een duif, een beer van een kat, en leeuwen kunnen houden van mensen, zouden wij dan niet kunnen houden van onszelf? Op weg naar de stilte van je eigen thuisland, her-ken jezelf. Hoe onmogelijk ook, dit is jouw plaats. De plaats vanwaar je bent vertrokken, maar feitelijk nooit hebt verlaten. Wees er welkom!
