Het borrelt al lang eens te schrijven over de waarde van het leven. In de palliatieve zorg en in discussies over euthanasie en hulp bij zelfdoding, is ‘waardigheid van sterven’ een benoemd belang. Maar wat is de inhoud van waardigheid? En ligt mijn waardigheid volledig in mijn eigen hand of krijgt die ook betekenis juist door de ogen van de ander? Wordt het minder-waardig als er sprake is van lijden? Is er één leven, één dood zonder lijden?
Bijna word ik 50 jaar. Het gebeurt gewoon dat ik terugkijk. Opmerkelijk genoeg kijk ik vooral terug naar de laatste 10 jaar. Jaren waarin veel gebeurd is, waar vooral een verschil in gevoel van leven uitgekomen is.
Op mijn 32e kreeg ik kanker en de kans binnen 10 jaar dood te zijn was groot aanwezig. Toen ik 40 werd heb ik dat mooi gevierd. Mooi, maar met de onnoembare angst voor de dood in al mijn vezels. Angst, pijn en verdriet hingen als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Je kunt het lijden noemen.
Het zwaard boven mijn hoofd trok zich stukje voor stukje terug toen ik mijn dood, mijn pijn, mijn lijden aan ging kijken. Door het licht erop te durven laten schijnen door het te delen met anderen. Tranen de kans gaven mijn verdriet te spoelen. Meer en meer werd het lichter, licht in en boven mijn hoofd.
En nu word ik 50. Wat mij betreft op de helft. Leven is de moeite waard-ig en ik geloof dat ook de dood dat zal zijn.
