In 1979 ben ik met de opleiding Verpleegkundige-A begonnen. Verpleegkundige… een prachtig beroep. Ik zorg graag. In mijn eerste sollicitatiegesprek is ook de emotionele kant van ziek-zijn uitvoerig aan de orde geweest. Het was duidelijk dat ik daar toen al een grote belangstelling voor had.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik toen in het ziekenhuis langs de dienst ‘Geestelijke verzorging’ liep, dat ik me toen al bedacht dat ik later daarin actief zou willen zijn. Dat dat mijn werk zou gaan worden.

In de jaren die volgden heb ik me steeds meer toegelegd op de ontwikkeling van zorg voor de geestelijke kant van de mens, ook los van ziekte-ervaringen. Dat werd mede gevoed en gevormd door mijn werk, mijn studie en persoonlijke ervaringen. In 2008 besloot ik daar míjn werk van te maken en startte ik Het Verband: een eigen praktijk waar ik zowel lichamelijke als ook geestelijke zorg bood en combineerde. En weer later de stap zette om mij volledig te richten op coaching, begeleiding en ondersteuning. Bij ziekte en verlies, en juist ook als leven zelf aandacht nodig heeft.

Liefde en inzicht

Tegelijkertijd gebeurde er in mijn leven van alles en kijk ik terug op een bijzondere tijd. Door een ernstige ziekte heeft mijn leven nu meer inhoud dan ooit. Het bracht me wanhoop en verdriet, maar vooral liefde en inzicht. Met alles wat er op mijn pad kwam, ben ik op een prachtig punt beland: ik ben gelukkig met mijn leven, ook als het anders loopt dan gedacht. Dat geluksgevoel is voor een groot deel te danken aan de betrokkenheid en de liefde van de mensen om me heen. Ik mocht leren daarvoor open te staan; ik hoef het niet alleen te doen. Het feit dat ik zelf bewust koos voor begeleiding, heeft een belangrijke rol gespeeld op mijn leerweg.

Leren kijken in jezelf

In 1994 ben ik behandeld voor kanker. Een vorm die waarschijnlijk niet dodelijk op korte termijn zou zijn, maar door zijn karakter en onvoorspelbaarheid wel mijn dood kon worden. Ik was 32 jaar, getrouwd, moeder van twee jonge kinderen en vol van de toekomst. De ziekte zette mijn leven op zijn kop. Ik had een goede arts in wie ik veel vertrouwen had. De emotionele steun die ik van hem kreeg, zat vooral in het feit dat ik me medisch gezien in zeer veilige handen voelde. “Als het emotioneel niet meer ging” moest ik het maar aangeven, dan zou hij me doorverwijzen.

Met de levens- en ziekte-ervaringen die ik destijds had, ging ik met goede moed het behandelproces in. Na de behandeling, toen het leven weer ‘gewoon’ moest worden, bleek voor mij toch alles anders te zijn. De ziekte en mogelijke dood hingen als het beroemde zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Alle positieve geluiden van mijn omgeving ten spijt, kon ik dat gevoel van een naderende dood niet wegkrijgen.

Na 7 jaar vond ik het genoeg. Ik leefde en kon ook wel genieten, maar tegelijkertijd had ik het gevoel een hele slechte rol te spelen in het toneelstuk van mijn eigen leven. Ik wilde léven, míjn leven. Ik ging in gesprek met een geestelijk verzorger van het ziekenhuis. Het werden bijzondere bijeenkomsten. Tijdens het laatste gesprek bedankte ik hem voor alles wat hij voor mij had gedaan en betekend. Zijn antwoord: het enige wat hij had gedaan was mij te leren om in mezelf te kijken.

De weg naar leven

Voor mij was het ongelofelijk veel meer; het is de weg naar léven geworden, míjn leven, en niet langer met een immer-aanwezige dreiging boven mijn hoofd. Het is niet eenvoudig om jezelf, je leven én je dood aan te kijken, maar ook een wonderlijke, mooie en vooral liefde-ontdekkende weg.

En nu ben ik dus 62 jaar. Hoe mooi is het om nu met andere mensen een stukje mee te mogen lopen op hún pad!